Заутра мне 17 год. И што? Я стала на год старэй…Па пашпарту, а па унутранаму стану…
Якая я?
Я люблю маражанае, усе салодкае, люблю, кали на мяне звяртаюць увагу, але не люблю быць у цэнтры уваги, кали шмат людзей на мяне глядзяць, мне становицца неяк сорамна, не па сябе…люблю любиць, гэта так прыгожа любиць усе наваколле: РАДЗИМУ, сонейка, трауку, неба (больш за усе люблю глядзець на неба), зорки, а самае галоунае людзей, сваих сяброу!!! У мяне самыя лепшыя сябры на свеце! Я люблю сваих бацькоу…Я люблю дараваць падарунки, люблю дапамагаць, люблю выслухаць чыи-небудзь праблемы и дараваць добрую параду, люблю, кали людзи пачынаюць усмехацца (и у гэтым есць мой уклад), люблю, кали мы з сяброукай сядзим на канапе и плакаем разам, люблю, кали смяемся разам… Я люблю, кали мяне любяць, гэта так прыемна пачуць ад каго-небудзь «Лихтарык, я ця люблю!»…люблю, кали мяне кахаюць, але тольки адзины и той, каго я кахаю… люблю глядзець у яго вочы и чытаць, невыказаныя мне словы и адчуваць, што ен ведае, што я усе ведаю…люблю, кали ен кажа мне пра гэта…
Я не люблю, кали мне хлусяць и не люблю сама хлусиць, не люблю, кали имкнуцца неяк чагосьци недасказаць, я николи не прабачу здраду (!), я не люблю, кали на мяне крычаць, кали мяне крыудзяць, больш за усе не люблю трапляць сяброу…не люблю, кали дарослыя навязваюць свой погляд, прымушаюць нешта рабиць, прымушаюць маучаць, кали хочацца выказацца… не люблю, кали мяне кидаюць (ва усих сэнсах гэтага слова), не люблю адзиноцтва, проста не перанашу, не люблю несправядливасци (!), не люблю, кали крыудзяць маю Радзиму (!!!), не люблю, кали у мяне нешта не атрымливаецца, не люблю плакаць…
Мая мэта – свабодная и незалежная Радзима!
Мая будучыня… !) Самая глыбиня Белавежскай пушчы…невялички, але вельми прыемны домик…Мы з мужам (самым лепшым на свеце) вяртаемся удвох з прагулянки па лесе, мы слухали галасы птушак, мы глядзели у празрыстае дно возера, мы разам шукали затаеныя тропы волатау-зуброу, мы усмихалися адзин аднаму и глядзели увысь, дзе скрозь галины магутных сосен прабивалися промни сонейка и маленькия кавалачки неба…Дома нас чакаюць трое нашых дзетак – Алесь, Рагнеда и маленьки Кастусь…Я их вучу сама (яны яшчэ маленькия), разам выводзим кручочки и рысачки, з яких выходзяць беларуския литары, разучваем беларуския песенки…Увечары сядзим усей сям’ей и чытаем якое-небудзь беларускае апавяданне, а потым, паклаушы дзетак спаць, разам з мужам (самым лепшым на свеце) на ганку праважаем захад сонейка…
2) Менск…Вяликая (ци невяличкая) кватэра у цэнтры…Ен (самы лепшы на свеце)- филелаг ци гисторык, ци займаецца бизнэсам ци палитыкай, ци…не мае сэнсу…ен мой самы лепшы…Я – працую у Акадэмии Навук, адначасова пишу артыкулы у газэту…Разам – мы самая лепшая сям’я на свеце! Мы з мужам змагаемся за незалежнасць и свабоду нашай краины, Радзимы…Нашы дзетки (не меньш трох), выхаваныя у лепшых традыцыях беларускай интэлегенцыи, вучацца у беларуским лицэи, ходзяць у беларуски дзицячы садок…Увечары мы збираемся усе разам, размауляем, глядзим разам тэлевизар ци чытаем беларуския книжки…А потым, паклаушы дзетак спаць, идзем на балкон и, седзячы у глыбоких пляценых крэслах з кубками гарбаты, я з трывогай у позирку, пытаюся у мужа: «Ну як там?» ,и ен моцна-моцна абдымае мяне и адным тольки словам «Праб’емся!» супакойвае…сонца сядае за лесам, а я ведаю, што усе будзе добра и са мной и з им, и з нашай сям’ей, и з нашай Радзимай…
