Сёньня ехала дадому (звычайна іду пешшу, але было заобмаль часу), і сутыкнулася з даволі цікавай з’явай: некалькі падлеткаў з гітарай сядзелі і спрабавалі сьпяваць:
Калі раптам адчуеш камунальныя пахі
І жыцьцё цябе возьме ў пятлю,
Зразумееш тады, што тры чарапахі
Па-ранейшаму цягнуць Зямлю…
І так брыдка ў іх гэта адбывалася, што цудоўная песьня ператварылася на нейкі нясмешны жарт. Мы з моёй калегай стаялі побач (дарэчы, яна дзяўчына цікавая: “истовая белоруска” – нават у звычайных абставінах размаўляе толькі гэтаю мовай), цярпела гэты гвалт, цярпела, потым зьвярнулася да аднаго з “вакалістаў”:
- Дай, пакажу, як трэба.
Хлопец даволі скептычна на яе глянуў (на ілбе напісана “вучыцелька”), але гітару даў. Магчыма, пасьмяяцца захацеў… Ага! Зараз! Без аніякіх “сьмехаў” яна засьпявала:
Не было Галілея і Боба Марлея,
Ні было Сальвадора Далі,
Ні Леніна, ні Ленана,
Ні Карла Лінэя…
Яшчэ і мяне падбухторвала сьпяваць… Але далей было яшчэ больш цікава: ніколі б не падумала нават, што людзі ў нашым горадзе ведаюць гэтую песьню і здатныя на тое, каб падпяваць у грамадскім транспарце…
І ішоў сабе тралейбус, а з яго:
Гэй, ла-ла-ла-лай!
Ты не чакай,
Сурпрызаў ня будзе!
Пакуль даехалі да патрэбнага прыпынку, сьпелі яшчэ “Паветраны шар” Вольскага… Вось і едзь дадому тралейбусам каля дзесяці гадзін увечары…
Каб любіць Беларусь, нашу мілую маму,
Трэба ў розных краях пабываць.
Зразумееш тады: пад тваімі нагамі
Тры сланы нерухома стаяць…