Вось. Мае лепшыя вершы... Ацаніце, калі ласка.
Ты далёка
Ўжо буслы паляцелі ў вырай
І струменьчык ручайны замёрз
Я стаю ля старэнькай хаціны
І гляджу, як стварае мароз
Ўзоры гожыя на змерзлых вокнах
Толькі дзе я ні быў бы, а мне
І на небе, і ў вокнах, і ў кроплях
Усё здаецца, што бачу цябе.
Хоць я ведаю, ты там, далёка,
За ракой, за гарой, за мяжой...
Назаўсёды запомню дарогу,
Дзе гулялі мы. Я з табой.
***
Цёмны вечар. Светлы дзень.
Сумны ранак. Бяссонная ноч.
Хачу я ўбачыць хаця б твой цень.
Хтосьці на вуліцы. Кроч адсюль. Кроч.
Бяссэнсоўны сняданак. Вячэра. Абед.
Не хочацца мне ні есці, ні дыхаць.
Подых паветра. Надзеты пакет
На галаву - не выхад.
Пачак таблеткаў. З'есці зараз.
Ды потым хворым не хопіць.
Камень на шыю - не проста выраз.
Ды вылавяць - трэба ўпотай.
Навошта гэта? Думайце самі.
Пакласці галаву й каня.
Навошта пакутаваць далей?
Навошта мне свет, дзе цябе няма?!
***
Гавары па-беларуску.
На Радзіме гавары па-беларуску,
Гэта наша мова й мова продкаў.
На чужыне гавары па-беларуску,
На чужыне мову ты не забывай.
Ты павінны гаварыць па-беларуску,
Не па-польску гаварыць і не па-руску,
А заўсёды гаварыць па-беларуску,
І заўсёды паважаць свой край!
Што б ні была гавары па-беларуску,
Нават, калі зменіш грамадзянства.
Хоць ты тройчы зменіш грамадзянства,
Гавары па-беларуску і спявай!
***
Народзе беларускі
Народзе Беларускі, ўспомні,
Якая мова родная табе?
Павінны ты на'т у палоне
За мову быць у барацьбе.
Амаль не дзвесце год яе тапталі,
Амаль не дзвесце год на часткі ірвалі.
Што мовы ў нас няма, казалі...
Ды не змаглі ўсё ж знішчыць, не змаглі!
І што? цяпер, па ўласнай волі,
Мяняем на суседскую сваю!
Ну як жа можна так, панове?
За мову, заклікаю і малю,
За мову, як калісьці за свабоду,
Падымемся, паўстанем, мой народзе!
Не трэба іншай мовы Беларусам,
Як толькі Беларускай. Годзе!
Не можна больш цярпець прыгнёту... Й можа,
Калі падымемся ўсе разам, Пераможам...
***
Я застаюся
Сяду на лістападаўскі вецер
І палячу ў край далёкі,
Каб там забыцца на ўсё на свеце,
Бегаць там між аблокаў.
Месяц і зоры рукамі кратаць,
Ежу на сонцы смажыць,
Ўсміхацца заўжды і ніколі не плакаць,
У снох цябе адну бачыць...
Сябра мой, лістападаўскі вецер!
Ляці без мяне, не сумуй!
Я ж застаюся з адзінай на свеце,
Дзеля якой шчэ жыву.
***
Ён кахаў...
Ён да болю, ад чыстага сэрца кахаў!
Ён чакаў...
Ён упарта адказных пачуццяў чакаў!
Сустракаў...
Новы Дзень ён з жаданнем адным сустракаў!
Паміраў...
Ён жыў дзеля цябе, а цяпер паміраў...
І яшчэ колькі чатырохрадкоўяў.
Не веру! Не хачу! Не буду!
Назаўсёды застануся Беларусам!
Свабоду й незалежнасць я здабуду!
Я быў! Я зараз ёсць! Я застануся!
***
У душы радыяктыўны снег
Сыплецца на Антлантыду
А я прыдумаў сабе свой свет
Падарыў яго табе і згінуў
***
А можа, я і вар'ят,
Але ж ці гэта дрэнна?
Вар'ята мы ўсе наўрад
Лёгка адрознім ад генія
***
Ваўкалакі ў пустэчы ядуць чалавечыя косткі.
Я ўглядаюся ў іх. Я мацаю іхнія зубы.
Вы мяне не з'ясьцё - хударлявы, нясмачны я, злосны.
я такі ж, як і вы, ну ці хутка ім буду.
***
Талісман на шчасце.
Рэквіем для зораў.
Не прынята красці
У людзей іх гора...