+

Wielki Mur Chiński ma długość 2400 kilometrów, jest największą budowlą wzniesioną kiedykolwiek przez człowieka. Ciągnie się on od miasta Ciajükuan (Jiayuguan) u północnego podnóża gór Nan-Szan na wschód do miasta Szanhajkuan (Shanhaiguan) nad Morzem Żółtym. Poza głównym murem obronnym istnieje wiele murów biegnących równolegle do głównego lub otaczających określone miejsca.
Pierwsze fragmenty muru powstały w VI wieku p.n.e. Ochraniały one chłopów pracujących na polach przed atakami plemion nomadów. W III wieku p.n.e. za panowania Pierwszego Cesarza zjednoczonych Chin Cin Szy Huangti (Qin Shihuangdi) rozpoczęto poważne prace budowlane.
Za ponowanie Pierwszego Cesarza w pracach budowlanych brało udział około 300 tysięcy żołnierzy i 500 tysięcy chłopów. W późniejszym okresie w pracach uczestniczyło 1,8 miliona przymusowych robotników, głównie więzniów i chłopów, z których tysiące zmarło w czasie pracy.
Wielki Mur Chiński ma wysokość 5-10 metrów i szerokość 5-8 metrów. Co 100-200 metrów wznoszono wieżę obserwacyjną. Na całej długości muru jest ich około 20 tysięcy.
Przez wiele lat mur spełniał swoją funkcje obronną, jednakże w 1211 roku wódz Mongołów Czyngis-chan najechał Chiny.
Wielki Mur Chiński stanowi największą atrakcje turystyczną Chin. Każdego roku przyciąga on rzesze turystów, głównie w części na północny zachód od Pekinu.

Petra jest to ukryte w górach Dżebel Harun w południowej Jordanii „różowo-czerwone skalne miasto” najcenniejszy zabytek architektoniczny pozostawiony przez Nabadejczyków. Nabadejczycy zbudowali swoją stolicę w skalnej kotlinie Wadi Musa na skrzyżowaniu dróg handlowych dzięki czemu Petra stała się wielkim centrum handlowym. W okresie królestwa Palmyry, gdy zmieniły się trakty handlowe Petra została zapomniana. Przez stulecia znana była tylko miejscowym plemionom, które strzegły dostępu do tego miejsca. Ponowne odkrycie Petry nastąpiło w 1812r. przez Johanna Ludwiga Burkhardta.
Petra jest niemal całkowicie niedostępna. Leży za głębokim wąwozem o szerokości kilku metrów, którego skalne ściany osiągają wysokość 70 m.
Najcenniejszym zabytkiem Petry jest Skarbiec (Khazne al-Firaun). W Petrze zachował się teatr, świątynia i grobowce, pośród których wyróżniają się miejsca spoczynku władców.


+54

Tadż Mahal
Tadż Machal, to wspaniałe dzieło sztuki architektonicznej, jeden z najbardziej znanych budynków na świecie. Został zaprojektowany i wzniesiony w XVII wieku nad brzegiem rzeki Jamuna, niedaleko miasta Agra w indyjskim stanie Uttar Pradeś.

Tadż Machal wzniesiony został jako wyraz miłości mogolskiego cesarza Szahdżahana do Arjmand Banu, perskiej księżniczki która była jego drugą i najukochańszą żoną, którą nazywał Mumtaz Mahal tj. wybranka pałacu.. Na łożu śmierci Mumtaz Mahal poprosiła męża by wybudował jej mauzoleum. Budowę zespołu architektonicznego składającego się z mauzoleum Tadż Machal, ogrody i inne budynki rozpoczęto w 1632 roku. Kompleks zbudowany jest na planie prostokąta o bokach 580 na 305 m, na południowym brzegu Jamuny. Dłuższy bok przebiega wzdłuż osi północ –południe. Kompleks otoczony jest murem z czerwonego piaskowca, w którego narożnikach wybudowano ośmiokątne wieże. Środkową część placu zajmuje kwadratowy basen, po którego bokach znajdują się dwa pasy przestrzeni. Na pasie północnym mieści się mauzoleum Tadż Mahal z centralnie ustawionym cokołem, a na wschodnim krańcu tego pasa znajduje się meczet, który tworzy część muru zewnętrznego, a jego fasada zwrócona jest ku wschodowi. Po zachodniej stronie kompleksu zbudowano lustrzaną kopię meczetu – budynek nazwano jawab. Na południowym krańcu kompleksu znajduje się wielka wieża bramowa. Najbardziej okazałą częścią kompleksu jest mauzoleum. Stanowi ono szczytowe osiągnięcie architektury mogolskiej. Materiałem budowlanym jest biały marmur. Marmurowe ściany wyłożono półszlachetnymi kamieniami, a z czarnego marmuru wykonano dekoracje kaligraficzne. Mauzoleum wspiera się na czworokątnej pokrytej marmurem platformie, której każdy bok mierzy 95 m i ma wysokość 7 metrów. W rogach kwadratu wznoszą się 42 metrowe minarety. Nad mauzoleum umieszczona jest sferyczna podwójna kopuła, która wznosi się ponad czterema strukturami wspierającymi na wysokości 60 m. W stylu i planie monumentu wyraźnie zaznacza się wpływ architektury perskiej.

Tadż Machal było przez pewien okres zaniedbane i nieomal popadało w ruinę. Na początku XX w lord Curzon, brytyjski wicekról Indii zaczął wielki program renowacji Tadż Machal. W roku 1983 Tadż Mahal zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury i Natury UNESCO.

Angkor Wat – największa, najważniejsza i najbardziej znana świątynia w kompleksie Angkor, położonym w prowincji Siem Reap w Kambodży.
Świątynia Angkor została zbudowana przez Surjawarmana II (1113-1150 n.e.) ku czci hinduskiego bóstwa Wisznu, z którym, jako władca-bóg, król ten się identyfikował. Przy budowie tego kompleksu pracowało około 5 tysięcy rzemieślników i 50 tysięcy robotników. Całkowita powierzchnia razem z murami zewnętrznymi i fosą to 2,08 km²[1]. Najwyższa z wież mierzy 65 metrów. Do jego wykonania wykorzystano wykazujący się dużą twardością lateryt. Jeden z największych skarbów Angkor Wat to kamienny "arras" ciągnący się na długości ponad 900 metrów, na którym widnieje prawie 20 tysięcy postaci przedstawiających realistyczne sceny z eposów indyjskich Ramajany i Mahabharaty, jak również życie dworu. Godne uwagi jest jedno z najsłynniejszych i najbardziej reprezentacyjnych dzieł w sztuce Khmerów: bogowie wraz z demonami ubijają Morze Mleka, aby wydobyć z głębin eliksir nieśmiertelności. Wszystkie reliefy wyróżniają się nad wyraz subtelnym pięknem i wielką precyzją. Płaskorzeźby w całym Angkor malowano początkowo na wiele kolorów. Pokryte złotem wieże Bajonu mieniły się w słońcu. W samym sercu świątyni, dominując nad wszystkimi innymi elementami, znajdował się złoty posąg Wisznu jadącego na grzbiecie garudy - świętego ptaka o ludzkim ciele, z dziobem i szponami drapieżnika.[2] Jest to najlepiej zachowany przykład architektury Khmerów. Leży 1,3 km na południe od miasta królewskiego Angkor Thom. Słowo Angkor to miejscowa forma słowa nokor które pochodzi od sanskryckiego słowa nagara, oznaczającego miasto. Wat to słowo oznaczające świątynię we wszystkich krajach Indochin oraz m.in. w Birmie, czy Tajlandii. Słowa Angkor i Wat razem oznaczają "Miejska Świątynia". Jego piękno i rozległość są tak wielkie, że wielu uważa go za jeden z siedmiu cudów świata (średniowiecznego).
Angkor Wat został zbudowany jako świątynia hinduistyczna. Koncepcja władcy, stanowiącego uosobienie bóstwa, została tu przetransponowana w lingam. Po śmierci panującego świątynię zwykle zamieniano w mauzoleum. Dżajawarman VII przekształcił budowlę na światynię buddyjską. Po jego śmierci buddyjskie symbole zostały zniszczone i przywrócony hinduistyczny charakter świątyni. Niektóre elementy zostały zamurowane, jak np. otwarta przez Commaille'a w 1908 r. komora z wielką figurą Buddy na najwyższym piętrze