Woliński Park Narodowy jest jednym z 23 parków narodowych na terenie Polski. Park położony jest w woj. zachodniopomorskim w środkowo-zachodniej części wyspy Wolin, pomiędzy Bałtykiem i Zalewem Szczecińskim. Powierzchnia parku wynosi 10 937 ha. Jest pierwszym w Polsce parkiem morskim, utworzony został 3 marca 1960. Organizatorem i pierwszym dyrektorem parku (przez 12 lat) był Leon Niedzielski. Siedziba Dyrekcji Wolińskiego PN znajduje się w centrum Międzyzdrojów, przy ul. Niepodległości 3a.

Symbolem Parku jest bielik, którego żywe okazy można obejrzeć w wolierach obok Muzeum Przyrodniczego WPN oraz w Zagrodzie Pokazowej Żubrów. Największą atrakcją krajobrazową jest wybrzeże klifowe nad Bałtykiem (góry Gosań i Kawcza) oraz nad Zalewem Szczecińskim. Najciekawszymi partiami Parku są stare lasy bukowe (buczyna pomorska) z rzadkimi roślinami. Wszystko to, co najcenniejsze, znajduje się w obszarach ochrony ścisłej.


Jezioro Turkusowe
zaliczane jest do najpiękniejszych jezior Wolińskiego Parku Narodowego. Ta bajeczna turkusowa barwa powstaje na skutek odbicia promieni świetlnych od wody zawierającej związki wapnia, oraz wapiennego dna jeziora, będącego pozostałością po działającej tu do lat 50-tych odkrywkowej kopalni kredy. Jest więc zbiornikiem sztucznym.

Wigierski Park Narodowy – jeden z największych parków narodowych w Polsce. Utworzony 1 stycznia 1989 roku, jest jednym z 23 parków narodowych Polski. Park utworzony został na obszarze 14956 hektarów. Aktualna jego powierzchnia wynosi 14988 ha, w tym 9458 ha to grunty leśne, 2908 ha – wody i 2622 ha inne tereny, głównie użytkowane rolniczo (2302 ha). Ochroną ścisłą objętych jest 623 ha, w tym 283 ha lasów. Obszary zagospodarowane rolniczo objęte są ochroną krajobrazową.


Wigry - Ośrodek Edukacji Środowiskowej

Wielkopolski Park Narodowy jest jednym z 23 parków narodowych na terenie Polski. Utworzony został na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 kwietnia 1957, a jego granice objęły powierzchnię 9 600 ha, z czego pod zarządem parku zostało ok. 5 100 ha. Dnia 22 października 1996 nowe rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie WPN zmieniło jego granice, które obejmują obecnie powierzchnię 7 584 ha, oraz ustanowiło wokół parku strefę ochronną (tzw. otulinę), której powierzchnia razem z terenem parku wynosi 14 840 ha. Jest położony nad Wartą, na południe od Poznania. W Parku utworzono 18 obszarów ochrony ścisłej o łącznej powierzchni 260 ha. Chronią one rozmaite formy krajobrazu polodowcowego oraz najbardziej naturalne zbiorowiska roślinne, a także związane z nimi zwierzęta.

Siedziba dyrekcji Parku oraz Muzeum Przyrodnicze Parku mieszczą się w Jeziorach, nad Jeziorem Góreckim - w centralnej części WPN. Do Jezior prowadzi droga zwana Greiserówką.

Inicjatorem powstania Wielkopolskiego Parku Narodowego jeszcze przed II wojną światową był prof. Adam Wodziczko.

Wirenka

Park Narodowy "Ujście Warty" powstał w miejsce istniejącego od 1977 r. rezerwatu przyrody Słońsk oraz części Parku Krajobrazowego Ujście Warty. Park jest unikalną na skalę europejską ostoją ptaków wodnych i błotnych. Żyje tu prawie 240 gatunków ptaków, z czego około 160 to gatunki lęgowe, 34 gatunki ssaków i 390 gatunków roślin naczyniowych. Ze względu na szczególne znaczenie tego terenu, zwłaszcza dla ptaków wodnych i błotnych rezerwat Słońsk został w 1984 r. objęty konwencją Ramsar, której celem jest ochrona terenów podmokłych, ważnych jako siedlisko życiowe ptaków. Obecnie jednym z pierwszych zadań parku będzie wpisanie na listę konwencji całego obszaru parku narodowego. W okresie wiosennym i jesiennym przebywa tu 100.000 perkozów, kaczek, mew, rybitw, siwek, kormoranów, gęgaw, ohar, łabędzi, a także tak rzadkich ptaków jak czaple -modronosa, biała, nadobne, bernikle - kanadyjska i bladolica, gęś tybetańska, kozarka, a wśród ptaków drapieżnych orzeł bielik Park rozpoczął swoją działalność z dniem 1 lipca 2001 r. Położony jest w historycznej delcie ujścia Warty do Odry, na terenie województwa lubuskiego. Park o powierzchni 8074 ha obejmuje rozlewiska u ujścia rzeki Warty do Odry, wytwarzane w dużej mierze przez rzekę Postomię. Siedziba dyrekcji parku znajduje się w Chyrzynie koło Kostrzyna nad Odrą.. Symbolem Parku jest gęś zbożowa. Park został założony dla ochrony unikalnych terenów podmokłych, rozległych łąk i pastwisk, które są jedną z najważniejszych w Polsce ostoją ptaków wodnych i błotnych. Na terenie Parku stwierdzono obecność 245 gatunków ptaków, w tym 174 lęgowych. Aż 26 z nich należy do gatunków ginących w skali światowej. Są to m.in. wodniczka, derkacz, rycyk, żuraw, bąk, bączek, rybitwa czarna. Tutaj znajduje się największe w Polsce zimowisko arktycznego gatunku łabędzia krzykliwego, a także około 50 bielików, które przyciąga obfitość zimujących kaczek, stanowiących ich pokarm

Tatrzański Park Narodowy, utworzony w 1954, jest jednym z 23 parków narodowych na terenie Polski. (Rozporządzenie o utworzeniu z dniem 1 stycznia 1955 Tatrzańskiego Parku Narodowego zostało wydane przez Radę Ministrów 30 października 1954 r.)
Duże różnice wzniesień, piętrowość klimatu i niezwykły skład gatunkowy fauny i flory sprawiają, że Tatry mają charakter wysokogórski. Powierzchnia Tatr wynosi ok. 785 km², z czego 175 km² przypada na Tatry Polskie, reszta to Tatry Słowackie. Rzeki zaczynające swój bieg w Tatrach Polskich należą do zlewiska Bałtyku, zaś rzeki biorące początek w Tatrach Słowackich wpadają częściowo do Morza Czarnego (Orawa, Wag), część do Morza Bałtyckiego (Poprad).

Tatry, a właściwie ich niższe partie, przez długi czas były obiektem dość intensywnej, żeby nie powiedzieć rabunkowej eksploatacji. Z konieczności ochrony unikatowej przyrody tych gór zaczęto sobie zdawać sprawę już pod koniec XIX w., kiedy to rabunkowa gospodarka leśna doprowadziła do przerzedzenia naturalnego drzewostanu i, w konsekwencji, do katastrofalnej powodzi na terenach podgórskich. Wówczas to powstało Towarzystwo Ochrony Tatr Polskich; mniej więcej w tym samym czasie zaczęły się podnosić głosy żądające utworzenia parku narodowego.

Pierwsze starania o utworzenie parku przyrody w rejonie Tatr, Pienin i Babiej Góry (obejmujące tereny po obu stronach granicy państwowej) zostały podjęte w 1924, po powołaniu polsko-czechosłowackiej komisji delimitacyjnej. Rozważano różne projekty, ale nie zdołano ich zrealizować. W 1932 państwo wykupiło część leżących w Tatrach dóbr rodziny Uznańskich, w 1933 dołączono do nich obszar należący do Fundacji Kórnickiej, a w 1938 dobra jaworzyńskie. Jednak dopiero w 1947 na terenach należących do państwa utworzono Park Tatrzański jako wyodrębnioną jednostkę administracyjną lasów państwowych. Pierwszym rezerwatem na jej terenie była Hala Pyszna (górna część Doliny Kościeliskiej).

Na jego utworzenie polskie Tatry musiały jednak poczekać do 1954 roku, czyli sześć lat dłużej niż Tatry Słowackie. Ochroną parkową objęto wówczas cały obszar górski i otulinę na Podhalu. W chwili utworzenia parku Tatry były zdewastowane, liczebność dzikich ssaków była niska, a drzewostan był w opłakanym stanie. Tatry, ze swą alpejską przyrodą, stromymi szczytami i wielką różnorodnością krajobrazów zawsze miały wielu zwolenników. Nic dziwnego, bo zadowolić mogą zarówno wytrawnych wspinaczy jak i typowych "ceprów", jak nazywają górale mieszkańców nizin.

Cubryna_i_Mnich

Miedziana

Góry Świętokrzyskie to najniższe i - obok Sudetów - najstarsze góry na terenie Polski. Składają się z kilkunastu górskich pasm, które poprzecinane są rozległymi dolinami. Leżą równolegle względem siebie i w większości biegną z północnego zachodu na południowy wschód. Najwyższy szczyt to Łysica (612 m n.p.m.); pozostałe większe wzniesienia to Szczytniak (554 m n.p.m.), Klonówka (473 m n.p.m.),oraz Święty Krzyż (595 m n.p.m.), od którego wzięła się nazwa całych gór, a później także województwa.
Na obszarze obecnego województwa świętokrzyskiego człowiek pojawił się około sto tysięcy lat temu. Ślady jego pobytu można do dziś podziwiać przemierzając podziemne korytarze jaskini “Raj” czy kopalni krzemienia pasiastego w Krzemionkach Opatowskich. W okresie cesarstwa Rzymskiego Góry Świętokrzyskie były ważnym ośrodkiem wytopu żelaza, którego dokonywano w piecach dymarskich. Ich pozostałości można oglądać w Muzeum Starożytnego Hutnictwa w Nowej Słupi. Pamiątką po Staropolskim Okręgu Przemysłowych są doskonale zachowane zabytki techniki: koła wodne, walcownie, które ulokowane są muzeach w Sielpi, Starej Kuźnicy czy Maleńcu.


Duma regionu to wspaniała i unikatowa przyroda chroniona na obszarze 7 Parków Krajobrazowych. Niezapomnianych wrażeń dostarczy Państwu pobyt na terenie Świętokrzyskiego Parku Narodowego. Łysica - królowa Gór Świętokrzyskich, Puszcza jodłowa, gołoborza i strzegący tych skarbów kamienny pielgrzym „Emeryk” były natchnieniem dla wielu pisarzy, którzy związani są z ziemią świętokrzyską. Śladów Stefana Żeromskiego możemy szukać w Kielcach, Św. Katarzynie, Ciekotach czy Strawczynie. Mikołaj Rej związał swój los z Nagłowicami a Henryk Sienkiewicz często wizytował w Oblęgorku.
Pozostałością minionych epok są również zabytki architektury sakralnej, które można podziwiać m. in. w Wiślicy, Sandomierzu, Opatowie, Chęcinach, Ujeździe, Jędrzejowie. Mury tysiącletniego klasztoru na Św. Krzyżu przypomną nam jak długa jest historia Polski.
Kto z nas nie zna Bajki o Koziołku Matołku, ile to razy przyszło nam się śmiać z dowcipów o Wąchocku. Miejscowości te to również „perły ziemi świętokrzyskiej” na które warto zwrócić uwagę planując pobyt na Ziemi Świętokrzyskiej

Słowiński Park Narodowy, utworzony w 1967 roku
jest położony w środkowej części polskiego wybrzeża, w województwie pomorskim. Obejmuje Mierzeję Łebską, Nizinę Gardeńsko-Łebską, morenę czołową z najwyższą kulminacją 115 m n.p.m. na wzgórzu Rowokół oraz szereg jezior: Łebsko (71,4 km²), Gardno (24,5 km²), Jezioro Smołdzińskie (43 ha), Jezioro Dołgie Wielkie (156 ha) i Dołgie Małe (6,3 ha). Osobliwością jezior przymorskich są okresowe wlewy wody morskiej podczas silnych sztormów. Dopływ słonej wody umożliwia zasiedlanie tych terenów dość licznym słonoroślom. Przez teren parku przepływa 7 rzek, z których największe to Łeba wpadająca do jeziora Łebsko i Łupawa uchodząca do jeziora Gardno. Na obszarze Parku utworzono 12 rezerwatów ścisłych i 3 częściowe.

W 1977 roku został włączony przez UNESCO (w ramach programu "Człowiek i biosfera") do sieci Światowych Rezerwatów Biosfery, a w 1995 r. wpisany na listę terenów chronionych konwencją ramsarską o obszarach wodno-błotnych o międzynarodowym znaczeniu przyrodniczym.

Charakterystycznymi elementami Parku są przymorskie jeziora, bagna, łąki, torfowiska, nadmorskie bory i lasy, a przede wszystkim wydmowy pas mierzei z ruchomymi wydmami. Symbolem Parku jest mewa
Około sześć tysięcy lat temu na miejscu Parku rozciągała się zatoka bałtycka o brzegach zbudowanych z wzgórz morenowych – pozostałość po lodowcu skandynawskim, który wytopił się całkowicie 10 000 lat temu. Na skutek działania fal Bałtyku, wiatru, prądów morskich oraz nanoszonego piasku powstał cienki piaszczysty półwysep izolujący zatokę od morza. Półwysep stopniowo narastał oddzielając zatokę od morza. Obecnie ma 35 km długości i 1-15 km szerokości. Powstałe płytkie jeziora na skutek stałego dopływu wody i materii organicznej z rzek zostały wysłodzone, zamuliły się i zaczęły stopniowo zarastać. Nastąpił podział zbiornika na kilka mniejszych. Tak powstały płytkie, muliste, otoczone trzcinami i oczeretem przymorskie jeziora. Proces nanoszenia piachu przez morze, choć na dużo mniejszą skalę trwa nadal. Wyrzucany na plażę piasek, osuszany przez słońce i wiatr, wywiewany jest w stronę lądu. Buduje tu rozległe ruchome wydmy. Wydmy te zasypały niektóre osady Słowińców (od nich właśnie pochodzi nazwa parku) jak Boleniec czy Rąbkę

Wydmy ruchome z najwyższą – Górą Łącką (42 m n.p.m.; tempo przemieszczania od 3,5 do ok. 10 m/rok

Największą atrakcją turystyczną parku są właśnie wędrujące wydmy, ich wysokość przekracza 40 m. Ruchome piaski bezlitośnie zasypują lasy i łąki. Częstym widokiem są kikuty przysypanych drzew, niekiedy przesuwająca się wydma odsłania fragmenty budowli niemieckiego poligonu lub drewniane szczątki chałup zasypanych niegdyś wsi. Najwyższa z ruchomych wydm - Góra Łącka - kryje ponoć osadę Łączki, która przez wędrujące piaski została zasypana w XVIII w

Roztoczański Park Narodowy – park narodowy położony w środkowo-wschodniej części Polski, na Roztoczu, utworzony w 1974 roku. Siedziba dyrekcji parku i muzeum przyrodniczego znajduje się w Zwierzyńcu. Godłem parku jest konik polski.
Roztoczański Park Narodowy znajduje się w środkowo-wschodniej części Polski, w województwie lubelskim, obejmując najcenniejsze przyrodniczo obszary Roztocza. Aktualna jego powierzchnia wynosi 8483 ha, z czego lasy zajmują 8102 ha (95,5%). Ochroną ścisłą objęto 806 ha (9,5%

Pieniński Park Narodowy – jeden z 23 parków narodowych na terenie Polski, utworzony w 1932 r.
PPN zajmuje najcenniejsze pod względem krajobrazowym i przyrodniczym obszary Pienin Właściwych: Masyw Trzech Koron, Pieniny Czorsztyńskie, Pieninki, Przełom Dunajca. Z Pienin Spiskich włączone zostały w obszar parku tylko Zielone Skałki. Ma najwyższy wśród wszystkich polskich parków narodowych wskaźnik nasilenia ruchu turystycznego w przeliczeniu na 1 ha powierzchni. Dla turystów udostępniono 35 km szlaków. Zalicza się do nich również stanowiący atrakcję na skalę europejską spływ tratwami przełomem Dunajca (jego trasę można przejść także pieszo Drogą Pienińską). Dla turystów przygotowano galerie widokowe na Trzech Koronach i Sokolicy. Atrakcją turystyczną jest również Zamek w Czorsztynie.