Cxiumatene mi devas ekvekigxi pli frue ol la Suno. Kaj kiam mi iras al la Universitato, mi povas spekti sunlevigxon. Nuboj estas tre belaj, kiam la Suno levigxadas. Sed mi tutegale volus dormi pli :D Eble decembre mi spektos ankoraux sunsubiron, kiam iros hejmen.

Проблемы все - это, блин, такая фигня. Кажется, ооой, что делать-то?? Как решить?? Невозможно. А стоит не боясь взяться, как проблема решается сама собой. Легко.

 

Problemoj estas tia acxo. Kaj sxajnas, oooh, kion fari?? Kiel solvi?? Maleblas. Tamen kiam oni nur sentime provas, tiam problemo solvas mem sin. Facile.

 

Pri veturado

Mia vojaĝo komenciĝis de tre malfacila veturado de Jekaterinburgo al Moskvo. Trajno forveturis je la dua horo nokte kaj mi tuj ekdormis, pensante ke mi bonŝancis, cxar ne estis tre varme en la vagono. Tamen matene mi komprenis, ke mi ne bonŝancis, dum tuta tago estis varmege, 35 gradoj super nulo, kaj mi povis nur ventumi. Mi havis longan haltadon en Kazan, kaj iam promenis tra Kazana stacidomo, tie mi acxetis ventumilon. Vespere mi volus dormi, sed pro varmego mi ne sukcesis, mi tutvespere parolis kun genajbaroj. Mi ekdormis nur je la dua horo nokte kaj je la kvara kaj kvardek mi jam estis en Moskvo. 

Dum promenado mi miris, ke en Moskva metroo oni ĉiam staras dekstre sur eskalatoro, kaj maldekstre oni altiĝas aŭ malaltiĝas, se oni rapidas. En jekaterinburga metroo oni staras ĉie se estas multe da homoj. Mi vidis tre multe da belaj domoj en Moskvo kaj mi ĝuis promenado tra Aleksandra ĝardeno ĉe Kremlio kaj Ohotnij rjad. Aleksandra ĝardeno estas tre trankvila kaj bela matene. Mi ne povis promeni tre multe, ĉar mi devis veturi al flughaveno.

Mi rapide veturis al flughaveno per ekspreso. Tie mi devis renkontiĝi kun Anna kaj ŝia familio (mi konatiĝis kun Anna per reto antaŭ mia vojaĝo). Tamen mi forgesis savi poŝtelefona nombro de Anna. Mi pripensis kaj rapide designis stelon. Poste mi staris ĉe registrejo kaj montris stelon al ĉiuj. Mi jam telefonis al fratino por finfine eksciis nombron de Anna (ĝi restis en ICQ historio), kiam mi ekvidis Anna. Ŝi iris al mi kun verda skribilo kaj demandis "Ĉu vi bezonas verdan skribilon?". Jen tiele ni renkontiĝis kaj mi konatiĝis kun ŝia edzo Aleksander kaj filo Nikita.

Ni kune flugis al Bratislava. Je flughaveno ni havis problemon, ni havis nur kvindek eŭrojn, sed por veturi per trajno ni devis pagi 70 eŭrocendojn al aŭtomato. Ni iris al unu terminalo, kaj poste al alia, ni ne sukcesis kaj denove iris al unua terminalo kaj denove al dua. Tie unu bona vendistino finfine helpis nin kaj mi sukcese ekhavis monerojn.

Dum veturado al busstacio mi vidis tre amuzan skribaĵon por rusanoj "Kozmos herńa" kiu signifas "spaco estas aĉaĵo". Je busstacio mi aĉetis bongustan malvarmegan kafon kaj finfine ne soifis kaj ne dormis. Vojaĝo al Nitra estis sen problemoj, mi ekvidis vendan centron kun multaj sablaj monumentoj kaj ekvolis poste viziti tiun centron. Apud studentloĝejo ni ekvidis indikilojn, kaj ni senprobleme trovis loĝejon.

Pri manĝo

Mi ĝuis slovakan manĝon. Je la unua tago mi vespermanĝis en restoracio, kie mi konatiĝis kun Anna-Marie, ŝia filino Sifra el Nederlando kaj ŝia amikino Bohumila el Ĉeĥio. Bohumilo helpis nin elekti manĝaĵon per tradukado. Ni manĝis tre bongustan supon en pano. Mi tre ĝuis pri tiu manĝaĵo. Komence mi manĝis kiel ne vegetarano, sed poste mi komprenis ke vegetara manĝo pli plaĉis al mi kaj ŝanĝis manĝmanieron. Tamen ĉiu manĝo estis bongusta, krom viando, viando ne ĉiam bongustis.

Pri lernado

Je la dua tago, ĉar mi frue alvenis, mi skribis teston. Min tre interesis kiel mi skribis, matene mi eksciis mian nivelon, mi estis je la tria grupo, nivelo B1. Nia instruistino tre plaĉas al mi, ŝi vere estas bonega. Lecionoj estis ĉiam interesaj kaj gajaj. Ni povis ĝui pri lernado. Unufoje ni havis aŭkcion, Dalia donis al ni paperetojn kaj diris ke ĝi estas mono. Poste ŝi kaŝis aĵojn, kaj rakontis pri ĝi. Ekzemple ŝi diris ke tio estas por fari bonan etoson kaj mi ricevis pilketon, kiu lumas kaj saltas. Poste ni ĉiuvespere ludis kun ĝi. Ni ĉiam havis interesajn taskojn, ni ridis kaj ĝuis.

Pri ekskursoj

Mi partoprenis je ĉiuj ekskursoj. Unua estis ekskurso tra Nitra. La urbo estas malgranda, tamen vere tre bela. Mi ŝatis malgrandajn domojn, kaj belegajn arbojn. La urbo ankoraŭ estas trankvila kaj agrabla. Mi ridetis pri vojaj signoj kun ĉapelo kaj ŝuoj. Kie estas pieda zono estas signo kun sinjoro kaj knabino kun banteto. En malnova kastelo ni vidis tre mojosan malnovan skeleton kaj glavon. En sinagogo estas belaj pentraĵoj, kiuj plaĉis al mi. Poste ni iris al teejo por gustumi kvalitajn teojn. Al mi plej plaĉis jasmena teo. Ni ankoraŭ gustumis strangan verdan teon, kiu odoras simile al krambo, kaj ĉokoladajn bonbonojn, kiuj tre plaĉis al mi.

Mi ankoraŭ kelkfoje promenis tra Nitra. Mi iris ĉe belaj loĝaj domoj al vendejo. En Nitra estas tre mojosa venda centro. Tie mi vidis belajn sablajn monumentojn kaj tie mi aĉetis belan ĵakon, sakon kaj ŝuoj. Kostoj estis tre malmultaj. Ankoraŭ mi promenis kun mia amiko Thomas ĉe rivero, kiu ne estas tre pura, tamen ĉe rivero estas bele.

Ekskurso al Bratislava komencis de vizito al la kastelo Devin'. La kastelo estas tre antikva kaj granda. Min tre impresis vizito, ĉar esti en mezepoka kastelo estas interese, kaj tie estas muzeo kun dumanaj glavoj, ponardoj, pafilegoj kaj proda panoplio.

Poste ni tagmanĝis en parlamenta restoracio ĉe urbestrejo. Tiu restoracio lokiĝas alte kaj oni povas rigardi al la urbo, rivero kaj granda ponto. Ni vidis belan panoramon. Mangaĵo en restoracio certe estis bongusta tamen la deserto eble estis por pupoj, ne por homoj. Poste ni iris al la Bratislava kastelo. La kastelo laŭ mi estas la plej bela Slovaka kastelo kun belaj turoj kaj ruĝaj tegmentoj. Sur la kastelo placo ni vidis belan trajneton. Turistoj povas veturi per la trajneto tra urbo kaj rigardi al ĉiuj la plej famaj vidindaĵoj. Ni promenis tra malnova parto de la urbo, la plej bela parto de la urbo. Tie ni povis aĉeti memoraĵojn tamen mi aĉetis nenion, ĉar mi kun Kostja kaj Balint serĉis, aĉetis kaj manĝis glaciaĵojn. Al mi tre plaĉis ke en Slovakio estas tre bongusta kaj malmultekosta glaciaĵo. Mi ĉiam aĉetis ĝin. Nia sekva loko, kiu ni vizitis, estis la galerio Danubiana de moderna arto. Tie ni vidis tre mojosan kubon. La kubo ekstere estas simple granda nigra kubo kun fenestrojn. Tamen se oni rigardas tra fenestro, oni vidas ke interne ĉiuj muroj estas speguloj. Tio estis tre impesa kaj estas vidinda. Ankoraŭ ni vidis multe da bildoj de artisto, kiu tre ŝatas pentri kaj krei piedojn kaj iomete manojn. Alia artisto pentris nigroblankajn bildoj kun multe da krucetoj. Ekstere la galerio estas multe da interesaj monumentoj.

La lasta ekskurso estis pieda ekskurso al la monto Zobor ĉe Nitra. Ni iris tra arbaro, tiel ekskurso plaĉis al mi, ĉar mi povis inhali freŝan aeron kaj ĝui pri  naturo. Panoramoj de la urbo kaj ĉirkaŭaĵoj impresis nin. Dum ekskurso ni trovis arboj kun fruktoj kaj manĝis ĝin. Ankoraŭ ni vizitis la antron kie loĝis monaĥo.

Pri vesperoj

Dum SES okazis kelkaj koncertoj. Mi bonŝancis aŭskulti bonan muzikon kaj poste aĉetis diskojn. La plej mojosa koncerto estis de La Perdita Generacio. Ni multe dancis, kantis kaj petis kanti ankoraŭ ĝis tiam, kiam ĉiuj tute lacis.

Ankoraŭ al mi tre plaĉis koncerto de kuba kantisto Juliano. Li gaje kaj ĝojinde kantis kaj ni kunkantis kaj ridetis dum tuta koncerto.

Mi nepre devas diri ankoraŭ pri litova familia grupo Assorti kaj pri polaj kantistinoj, ĉar ilin ankaŭ indas aŭskulti.

Dum vespero de popola muziko estis koncerto de Slovaka familio. La gepatroj havas sep gefiloj kaj ĉiuj gefiloj muzikas.

Ankoraŭ ĉiutage ekstere muzikis Janego kaj Vlad. Ni tre ĝojis sidi sur herbo aŭ danci kaj aŭskulti Jano aŭ Vlad.

Mi ĝojis internacian vesperon. Ni ridante ludis kaj konatiĝis. Mi konatiĝis kun mia samnomano Jano. Poste ni decidis ke li estas Janego kaj mi estas Janeto. Ankoraŭ mi konatiĝis kun Maria-Dolors, kiu estas la plej aĝa persono en SES. Tamen ŝi interne vere estas tre juna, ŝi estas gaja, ridetema kaj tre bona persono. Mi konatiĝis kun multaj homoj. Antaŭ la vespero mi finfine renkontis mian amikon Thomas kun kiu mi konatiĝis je junio kaj korespondis. Mi tre ĝojis pri ebleco renkonti lin.

Kaj nepre indas diri pri interkona vespero. Tiu vespero estas certigo ke esperantistoj estas talantaj personoj. Ni vidis indonezian, ĉinan dancon, danco de abdomeno, viololudo, kantado ktp.

Pri aliaj.

Dum SES estis tre interese.

Juliano instruis nin danci kiel kubanoj. Mi tre ĝojis pri ritmoj de kubo.

Mi manlaboris kaj kreis belaĵojn kun verda stelo: braceleton kaj pendaĵo.

Mi sportumis kun Torben el Germanio. Li estis tre pli sportema ol mi kaj mi rapide lacis tamen mi ŝatis iomete kuri, kiam li nur rapidiris.

Mi kolektis multe da nomoj de esperantistoj sur mia verda baloneto. Feliĉe baloneto ne krevis dum longa veturado hejmen.

Kaj mi eksciis tre multe dum SES, ekzemple pri prononco de grekaj literoj.

Pri veturado hejmen

Veturado hejmen ankaŭ estis sen problemoj. Ĉiuj aviadiloj ne malfruis. Mi veturis al flughaveno kun Anne-Marie, Sifra kaj Eduardo. En flughaveno mi iomete timis, ĉar mi perdis mian pasporton. Tamen mi rapide trovis ĝin en sako kaj sukcese registris. En atendejo mi serĉis ion por ŝpari monerojn, Mi aĉetis lignan kombilon por mia fratino, sed mi ankoraŭ havis kelkajn eŭrocendojn. Mi demandis vendistinon kion mi kapablas aĉeti_ Ŝi diris ke mi povas aĉeti iom da bidoj. Mi elektis verdajn bidojn, kaj la vendistino demandis "Ĉu al vi plaĉas verda koloro?" Mi respondis ke jes, kaj krom tio mi estas esperantistino. Ŝi miris kaj rakontis ke kiam ŝi estis juna, ŝi ankaŭ interesiĝis pri esperanto, tamen ne trovis multajn esperantistojn por babili.

En Moskvo mi pensis tranokti en flughaveno, tamen mi trovis bonan kastelon kaj tranoktis tie. Mi ĝuis tranokton, ĉar tie estis tre bona kuseno. Kuseno ĉiam estas mia problemo, ĉar preskaŭ ĉiam kusenoj ne plaĉas al mi. Ĝis dua horo mi denove promenis tra Moskvo. Komence mi volis iri al zoo. Mi aliris kaj ekvidis tre impresan porĉon de zoo, tamen zoo bedaŭrinde ne malfermas lunde kaj mi ne povis eniri. Tiam mi decidis iri al la muzeo de arĥitekturo, kiun mi vidis, kiam unue promenis tra Moskvo. Tamen la muzeo ankaŭ estis fermita. Tiam mi denove promenis apud Kremlio kaj poste iris al la muzeo de moderna arto. Laŭvoje al la muzeo mi promenis tra bulvardo de Puŝkin. Feliĉe la muzeo de moderna arto estis malfermita kaj mi ĝuis belajn pentraĵojn. Iuj pentraĵoj estis ne tre kompreneblaj, ekzemple nur tri malrektaj diverskoloraj linioj. Tamen mi ĝojis kaj poste finfine veturis al flughaveno kaj sen problemoj revenis hejmen.

 

Cherry:На этой неделе на работу надо идти, но не охотааа. Завтра не пойду, и если завтра мне по башке за это не настучат, то и послезавтра тоже не пойду)
Looch: Cherry, лень, атата!
Cherry:По башке не настучали, но завтра сказали быть
Looch:И что будешь делать?
Cherry:А уже ничего не буду делать. Я завтра не иду на работу. Я там уже не работаю

Финская журналистка шведскоязычного отделения телеканала YLE Анна-Лена Лаурен, проработавшая 4 года специальным корреспондентом в Москве, выпустила книгу о России под названием «У них что-то с головой, у этих русских». Она прекрасно владеет русским языком, но признается, что понять русский народ невозможно даже за всю жизнь.

Она написала книгу с анализом современной жизни в России с позиции здравого смысла цивилизованной европейской женщины. В ней она рассказывает о русских застольях, московских дорогах и, конечно, мужчинах. У нас книга была издана в декабре 2009 года. Про название книги автор считает, что в нём "нет ничего оскорбительного. Это можно сравнить с французским выражением Ils sont fous. Они сумасшедшие. Но в хорошем смысле слова".

Далее подборка цитат из этой книги:
[]
1. Видимо, самая тщательно охраняемая тайна России состоит в следующем: женщины не глупее и не слабее мужчин – наоборот. Но никто не говорил об этом мужчинам.

2. В России избыток красивых, хорошо образованных, компетентных женщин – и недостаток непьющих работающих мужчин.

3. Быть одинокой девушкой в России ни в малейшей степени не шикарно.

4. Женщинам приходится самим быть себе каменной стеной. Если бы не они, Россия давно пошла бы на дно.

5. Россия – страна неблагодарная. Россия иррациональна, тягостна, своенравна, самодовольна, строптива, отзывчива и сердечна, щедра, болезненно-чувствительна, злопамятна – но всё-таки отходчива.

6. Мои русские приятельницы очень мало говорят о сексе. Постельные подвиги мужей и бойфрендов не являются у (русских) подруг темой для обсуждения в такой же степени, как, например, в Финляндии. Неразрешимая загадка: почему русские женщины тратят столько энергии на то, чтобы выглядеть сексуально, и при этом никогда не говорят о сексе?

7. Некоторые утверждают, что русские женщины одеваются как проститутки. Это неправда. Тут бывает по-разному.

8. Юбок короче, чем в Москве, я не видела никогда. Вполне естественно, что в стране крайностей должно проживать множество девушек, считающих, что юбке положено еле-еле прикрывать трусы. Даже при минусовой температуре.

9. Русское общество демонстрирует мужской шовинизм весьма откровенно и устойчиво. Например, в порядке вещей писать объявления о приёме на работу следующим образом: «Требуется секретарь, женщина, до 25 лет, рост не ниже 175 см».

10. Сами женщины протестуют редко. Они не понимают, к чему на самом деле стремятся участницы женского движения за права женщин. «Мы и так командуем мужчинами. Вся тонкость в том, чтобы убедить мужчину, что он принимает решения»

11. Солидарность русских мужчин несокрушима… Постоять за друзей – дело чести. Не велик грех изменить жене, предать друга – такое не прощается.

12. Большинство русских мужчин очень галантны. На отпуске в Финляндии меня безмерно раздражают эти до ужаса неотесанные и невнимательные финские мужчины, которые в поезде предоставляют мне самостоятельно заталкивать тяжелые сумки на полку. В России такое просто невозможно.

13. Меня больше не смущает, когда русский мужчина придерживает мне дверь или платит за мою чашку кофе – это простая вежливость, никто не собирается заводить со мной интрижку. Я больше не настаиваю, что заплачу сама… – ни к чему, кроме спора, это не приведет…Женщина, которая упорно навязывается со своими деньгами, отнюдь не пропагандирует скандинавское равноправие. Русский мужчина в её поведении ничего не поймёт. Он только обидится и растеряется.

14. тут неполная цитата со слов норвежского мужчины, но всё равно интересно: «…Русские женщины великолепно преуспели в деле манипулирования мужчинами. Так как мужчина сильнее и независимее, необходимо расставить на него как можно больше ловушек. Русским мужчинам это известно, и они не дают себя одурачить. Иностранцы же, напротив, слишком рациональны и наивны. Они не умеют «читать» поведение своих русских подружек и быстро попадают в подкаблучники…»

15. На праздничных ужинах мужчины всегда обязательно пьют за женщин.

16. Российская демократия катится назад с тех самых пор, как к власти пришёл Путин, - это факт, и ничего тут не поделаешь.

17. В России…граждане не понимают, зачем им служить обществу, которое не служит им. Государственных и муниципальных служащих глубоко презирают, считается, что их единственная задача – заботиться о собственной выгоде и красть столько, сколько получится.

18. Большая часть русских искренне симпатизирует Путину и поэтому принимает назначенного Путиным престолонаследника Дмитрия Медведева.

19. Оппозиционные демонстрации подавляются одним и тем же способом: общее количество милиционеров и омоновцев как минимум равно числу демонстрантов.

20. Из всех потенциальных наследников трона Медведев – самый современный: он учился работать с айфоном еще в те времена, когда в России невозможно было купить лицензионную модель.

21. Моя старенькая «Нокиа-6310», лучшая «Нокиа» из когда-либо производившихся, вызывает весьма странную реакцию: почему иностранная журналистка расхаживает с моделью десятилетней давности? Объяснения вроде того, что я еще не видела телефона с такой долгоработающей батарейкой, встречаются полнейшим недоумением. Дело ведь не в практических достоинствах телефона, а в том, как ты выглядишь с ним в руке!

22. В Финляндии люди норовят сунуть тебе двадцать центов, если берут у тебя сигарету. Последнее (про сигареты) может вогнать русских в ступор…

23. Когда выстраивается очередь, служащие паспортного контроля даже не пытаются работать быстрее или позвать на подмогу коллег. Пускай люди постоят. Подумаешь, очередь!

24. Москва – город бессердечный и в высшей степени несентиментальный, люди здесь борются за выживание и озабочены одним: заработать деньги… Все ужасно спешат… Жители Нью-Йорка нервно курят в сторонке…

25. Приезжаешь в отпуск в Хельсинки и вдруг замечаешь, что в этом городе у всех есть сдача… Совершенно неправдоподобно и почти скучно.

26. Всем в России известно, что большинство милиционеров хотят одного – денег… Всем известно, что милиционеры только и ищут, с кого бы содрать деньги, так зачем обращать внимание на то, что они говорят? И так как в России обо всём можно договориться, вопрос только в том, чтобы приступить к переговорам.

27. Лена считала, что надёжнее заплатить триста евро инструктору, который разделит добычу со своими контактерами в милиции, и таким образом обеспечит Лене водительские права. Ей и в голову не пришло, что можно получить права, просто научившись водить, - гораздо проще проплатить экзамен.

28. В России стать политиком – это бизнес-концепция.

29. Общение в России настолько важно, что внешние обстоятельства перестают иметь значение. Несколько раз мне случалось жарить шашлык в холод и под дождем – если мы решили отправиться в парк на шашлыки, то мы так и делаем, независимо от капризов погоды. Попе мокро? Подстели пакет! Замерзла? Выпей водки и пой.

30. Русский, который хочет выпить с тобой водки, дает понять, что настроен дружески. Лучший способ подружиться – выпить вместе. Отказ могут расценить как прямое оскорбление, знак того, что ты не хочешь дружить.

31. Нет такой покупки, которая не была бы слишком мелкой, чтобы ее не обмыть.

32. Улыбаться, смеяться, просить, умолять, плакать или орать – вот язык, который русские понимают лучше финнов.

33. Русские собираются провести следующие тысячу двести лет в попытках понять свое собственное существование. Безуспешных, разумеется.

Вот и отнаблюдали мы полярную звезду, посчитали широту. Я первый раз в жизни теодолит отгоризонтировала ^^. Все вокруг стоят, наблюдают, записывают, а я как всегда "О кааакое небо-то красивое!! ООО какая красивая Луна!! Ооо я таки вижу звезду!!". А я блин очки забыла и это печально. Делили очки с Андреем, у нас оказалось почти одинаковое зрение.

К алкоголю у людей странное отношение. Ну можно например не любить томатный сок, или не любить зеленый чай, но если ты не любишь алкоголь, то это сразу же становится предметом уговоров и убеждения, что вот нельзя алкоголь не любить. Ну водку там можно например не любить девушке, но вино так обязательно любить, ну или хотя бы пить. Вот почему все остальные напитки можно либо пить, либо не пить, но если не будешь пить алкоголь, то на тебя обязательно набросятся все остальные и будут уговарить пить. И ведь ни один трезвенник не будет никого уговаривать пить какой-нибудь компот. В чем особенность алкогольных напитков? Только в опьянении? Ну и почему я должна давиться алкоголем ради того чтобы затуманить свой разум? Многие вещи нам, людям, вообще неприятны, но мы приучиваем себя к ним, мы отрекаемся от нашего природного неприятия их в пользу того, что мы - люди, мы блин выше природы, у нас свои порядки. Вот дети, почти всегда, пробуя газировку, жалуются, что она щиплет язык, и вообще первый раз пить газировку всегда неприятно. Но мы видим, что все ее пьют, родители пьют и приучаем себя ее пить, не взирая на то, что тело этому противится. Так же с курением, первый раз кашляем, задыхаемся, но приучаем себя, сами не зная зачем. Чтобы выходить с другими курильщиками на крыльцо, или же чтобы занять себя в ожидании транспорта? Никакой сколько-нибудь обьективной причины нет. Мы сами не замечаем, сколько всего мы делаем под давлением общества, не прислушиваясь к своей природе: курим, пьем, одеваемся в жаркую погоду, красимся. И ведь самое главное пойти против общества очень непросто. Нас вечно ограничивает страх остаться в одиночестве, быть осмеянными или обруганными. Вот и живем мы, ориентируясь на других и на сложившиеся традиции поведения, и никогда даже не задумывается зачем так надо? И надо ли вообще?

Люди иногда такие ... облюженные.

Иногда радуешься чему-то и не понимаешь, почему ты радуешься одна. А поделишься с кем-то так всем пофиг, все слишком облюженные и поглощены своими людскими заботами, и людскими радостями. А посмотреть на небо, увидеть невероятно красивое, освещаемое молниями небо никто и не хочет. Я ненормальная, если я так восхищаюсь этими постоянными, непрекращающимися вспышками в небе, освещающими тучи, и выхватывающими куски неба в разных местах. Помню, как ОБЖ-шник диктовал нам определение "Гроза - это удивительно красивое природное явление". Это ведь такая правда. И не только гроза. Вокруг нас всегда столько всего прекрасного, а мы думаем только о том, как бы прикупить новых шмоток или сдать на права, или с кем бы пойти выпить пивка, или попасть бы в рай, а я во грехе, или что обо мне думают все эти люди? Люди иногда слишком вязнут в своем людском мире и толком и видеть не хотят, что происходит вокруг. Людской мирок ведь выше природного, важнее природного. Зачем вообще выглядывать за его пределы?

А я вот скорее обезлюженная, иногда никого не хочу видеть и наслаждаюсь одиночеством, сидя на берегу реки с блокнотом и карандашом в руках.

... а я опять сижу ночью и слушаю ее

Как перестать бояться?

Мое творчество, это всегда порыв, это всегда быстро сделанно, это все, что быстро проходит сквозь меня, выливается в реальность и никогда не шлифуется, не обрабатывается. Я так не умею. Мне приходит вдохновение и я тут же творю. Быстро и не задумываясь, оставляя след от вдохновения, который так и остается просто следом.

Ударяет солнца луч по стеклу,
Пробивая путь к зеленому листу.
Несет пресные воды свои река,
Хотя грязь с заводов в нее вошла.
Кормит каждую жизнь Земля,
Не взирая на колличество зла.
Просто всё достойно тепла,
Всё получит свое сполна.
Каждая жизнь может быть собой,
Каждой жизни дан уголочек свой.
Не могу осуждать я зла,
И тем более и добра.
Всё - равно, нам всем смерть дана.
Но борьба с нею - вот судьба.