Воўк..вялізны воўк...
Страшэнны вой.....
І вочы полымем гараць...
Блішчаць, як шаблі, зубы....
Зьвісае чорным і калючым яго
Падзерванелая ўжо скура..
Зьвер, таямнічы й непатрэбны ,
Пакінуты у лясох сваёй радзімай,
Як страж, сядзіць каля крыніцы,
Якая красная ад крові,
І берагі яе счарнелі ад люцкой атруты,
Сядзіць, й пільнуе некага у ночы....
Хто гэта?
І адкуль ён узяўся?
Чаму жах у вачох адчуваеш,
Нават калі ты пабачыш яго хоць прывід?
Чаму ён глядзіць на цябе
зь дзіўнай лагодай і бацькоўскай любоўю?
Чаму ён чаруе павагай і розумам нечалавечым?
Што ён? Вышэй за цябе?
Ці проста як ты? ....
Зьвер, когці што вілы, якія блішчаць на двары,
Пастка , што берлаг нейкага зьвера....
Адчай? Вось нешта падобнае ты адчуваеш...
Сьлезы на ягоным вачох?
Сьлёзы ката ці чалавека?
Сьлёзы яго ці народа твайго?