МАМА, СЫНА ЗАБРАЛА НЕБА... прыгарадны цягнік, кірунак - у невядомасьць, апошняя станцыя - сьмерць і белыя калідоры, у вагонах так дзьме, так дзьме, што, здаецца, туга скуголіць і скразьняк такі, што зьдзімае пасівелыя валасы, а навокал чыесьці рукі цягнуць нас за палітоны: дзе былі вы у той дзень? ці былі вы? ці не былі? і гучаць паўсюль ў паўтоны надарваныя галасы і шырокі зямлісты цень апярэджвае нашу дарогу, я ж маўчу, сьцяўшы зубы, да рыпу і выродлівая мярэжы паўстаюць уваччу ад крыку, што ўнутры мне так рэжа, так рэжа, нібы я заглынуў нажы, галасы ж не змаўкаюць: скажы!!! я выскокваю, бегам - па сьнезе, так халодна, так скразьнякова, што займае сілу і мову... я бягу, без абутку чамусьці, я бягу, прыбягу калі? як далёка мой дом, як далёка, як ляцець да яго нялёгка, страшны сон мой, мой сон трывожны. Маці кажа: да Бога малі... кожны тут апынуцца мог, кожны, адлятаючы ад зямлі. "Ну, пакуль. Пераймацца ня трэба. У мяне ўсё выдатна, мама. Мама, cына забрала неба. І кАты. Ну, пакуль. І яшчэ. Я забыў запытацца: колькі дзён гэтым годам у лютым? Не магу ніяк дачакацца, калі ўсё ж цябе абдыму я..." Валярына Кустава 16-17 сакавіка 2012

вершы ўзяты з блога valjaryna

здымак з блога kurjerskij

лісты Влада Кавалёва дадому можна пачытаць на euroradio.fm