Не варта дбаць пра свой блог на зямлі, дзе старонкі ўзломваюць, сістэмы ляцяць і вірусы перашкаджаюць і знішчаюць вобразы; калі па-сапраўднаму ствараць свой блог, дык то на нябёсах, дзе вірусы не перашкаджаюць, хакеры не ўзломваюць, вобразы - вечныя, і сістэма ніколі не паляціць, бо яна дасканалая.
Прабач мяне, Госпадзе, за надта вольную перафразоўку... Аднак гэта тое, што ёсьць маім адчуваннем.

Што ты такое, краіна мая?
Нейкая недарэчнасць,
Ці незнаёмых людзей сям'я,
Ці можа шлях у вечнасць?

Веліч шматпавярховак
рассцілаецца дымам маркотным,
рассцілаецца попелам,
попелам самотным...
Што ты скажаш мен, попел?
Чаму ты турбуеш мяне?
Я, здаецца, ужо супакоілася...
А ты мне гаварыш: - Так балюча
згасаюць вогнішчы...
Нехта шэпча, бы у сне:
"Пані, мне так холадна!"
...Што рабіць мне з гэтымі слязьмі
на вачах,
калі я бачу гэты попел?
Што раблю - працягваю руку
і спрабую попел на смак.
Мне здаецца, што ён будзе як хлеб,
што ён будзе як веліч мінулага...
Але не - попел горкі-горкі...
Нехта бярэ
трохі роднай зямлі за пазуху,
а я
збіраю попел...

*казка*пра*сьмерць*незвычайнае*прыгажосьці*

люблю жыццё.
люблю мастацтва.
праваслаўная.
пішу вершы.
раблю фота і калажы.
жыве беларусь!