Можа, я буду залішне катэгарычны, але ў расійскай сталіцы, куды я пераехаў з Мінска, тэатр памірае. Добра, скажу больш мякка: яго мастацтва абясцэньваецца.
Калі казаць пра глабальныя рэчы, а не пра фінансаванне (хоць і яно — рэч глабальная) і не пра матэрыяльны дабрабыт публікі, і ў сувязі з гэтым — агульны песімістычны настрой, то прычын некалькі. Дэградуе тэатр у чымсьці з-за слабой сучаснай драматургіі. З-за рэжысёраў, што пераносяць на сцэну замежную лухту і ездзяць па еўропах у пошуках знаходак, месца якім у паноптыкумах, альбо наадварот — карыстаюцца пры пастаноўках тым стандартным інструментарыем, які ўжо даўно амаль паўсюль памёр. З-за акцёраў, якім граць «нішто», і якія занятыя гульнёй пад назвай «тэатр», «спектакль», робячы выгляд, што жывуць і паміраюць (а калі ты прыйшоў у тэатр служыць, то абавязаны ў ім і паміраць «па-сапраўднаму»).
Што такое сучасны расійскі тэатр, растлумачу на прыкладзе кіно, серыялаў. Вось нам паказваюць, як едзе машына. Здалёк. Спачатку яна маленькая-маленькая. Але ж едзе, набліжаецца, павялічваецца ў памерах, праносіцца міма нас, аддаляецца, становіцца зноў маленькай-маленькай. І так хвіліны тры. А ў машыне сядзяць двое і вядуйь размову: «Як прыедзем, трэба будзе падпісаць паперы» — «А як жа следчыя?» — «Потым патэлефануем туды, Пятровічу». Насычаная такая размова... Ці пакой перад намі, у якім кабета набірае тэкст на камп’ютары. Доўга, хвіліны тры. Заходзіць іншая жанчына: «Люся, Пятровіч не заходзіў?» — «Не заходзіў» — «Як з’явіцца, скажы, што паперы ад следчага прыйшлі...» Дык вось, тэатр становіцца такім жа.
У маскоўскіх тэатрах стала менш мастацкасці, чалавечнасці, упор робіцца на забаўку, празмерную відовішчнасць — лабавую, часцяком пошлую, калі творы класікаў прэпаруюцца, інтэрпрэтуюцца, дапісваюцца або абразаюцца так, што гэтыя геніі лакцямі і каленямі папрабівалі труны, перварочваючыся ў іх. Яны і падумаць не маглі, што праз шмат-шмат гадоў рэжысёры-наватары «ўзбагацяць» іх п’есы такімі інтымнымі падрабязнасцямі чалавечага жыцця, на якія і намёку не было ў адпачатковых тэкстах. Асабіста мяне ратуе класіка. Урэшце, я сам ішоў у той тэатр, дзе яна была на высокім узроўні, і ўзровень той не знізіўся да гэтага часу.
<...>

(цэ)


Не знаю, от чего я кричу громче - от этого бессовестного человека, от того, что он говорит, или от белорусского языка.
Возможно, скоро наберусь смелости послушать, как бессовестный человек поет.